2.

Πρωί. Και ρεπό. Ευχάριστη διάθεση - καλημέρα άδειο σπίτι. Εντάξει είναι και οι δουλίτσες που πρέπει να βγουν αλλα τουλάχιστον ειναι έξω, ειναι καλοκαίρι και μπορει να παει οσο αργα θελει. Πανεπιστήμιο και ΤΕΙ για μερικα χαρτια στο γρηγορο, παλι καλα που σηκωθηκε νωρις, παλι καλα που δεν ξενυχτησε χτες, παλι καλα που ειναι εξω. Δεν τον ριχνει τιποτα. Ουτε τα μουτρα των διαφορων γραμματειων, των υπευθυνων των μεταπτυχιακων, ουτε οι γλυκες ατακες με τα διδακτρα καθε εξαμηνου, ουτε καν ο χαλασμενος του λαιμος και ο βηχας των πρωινων τσιγαρων.

"4200 ευρω τα τρια εξαμηνα συν εξετασεις και συστατικες επιστολες".
Ενταξει, προφανως φοιτητικη ζωη τελος, σκεφτηκε ο Τιμος. Δεν τον εριξε ουτε αυτο.
Κοιτάζοντας τα χαρτιά των σχολών και των τμημάτων, στην άκρη του μυαλού του χώθηκε μια γνωστή του σκέψη:ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ;

Από την εφηβεία του η ίδια και η ίδια ερώτηση. ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ να γίνεις, να φτιαχτείς, να φτιάξεις. Τι θα σου δώσει λεφτά, χρόνο, κοινωνικά ενδιαφέροντα και κύκλο γνωριμιών. Τι θα είσαι για να μπορείς να παίρνεις εσύ τις πρωτοβουλίες, να ορίζεις εσύ τις μέρες και τις νύχτες σου. Όλα αυτά απέναντι στα λίγα που είσαι, σ'αυτα που πιάνονται βρε αδελφέ, και μετριούνται με δάχτυλα και αριθμούς, μην μας πεις πάλι αφηρημένες έννοιες, Τιμο, τσάμπα τις γράφουνε τις λέξεις στα βιβλία, μην τις πάρεις τοις μετρητοίς, μην μας αραδιάσεις πόλεις που δεν είδες και κορίτσια που δεν φίλησες ακόμα, δεν καταλαβαίνεις οτι ακούγεσαι σαν χιλιοειπωμένο τσιτάτο της αριστεράς. Κι ως γνωστόν η αριστερα συνήθως χάνει έτσι δεν ειναι Τίμο; "Αφαιρέθηκα" σκέφτηκε.

Το απόγευμα τον βρήκε κολλημένο στην οθόνη του pc να μετράει αντίστροφα τις ώρες για τη λήξη του ρεπό. Ίσως να έβγαινε με φίλους, ίσως να είχε περισσότερη ζωντάνια αν το κατασκεύασμα του διαόλου που το λένε κινητό, είχε κάτι παραπάνω να του προσφέρει απ' τα γνωστά και αναμενόμενα. Κάτι αναμενόμενο και μη, συναρπαστικό όσο η έκπληξη που σου κανουν μια μερα που δεν γιορτάζεις...