Σ' αγαπώ

Είμαστε σε πόλεμο.

Δεν το διαλέξαμε. Δεν το θελήσαμε. Δεν το ευχηθήκαμε. Όσο και αν κρυβόμαστε πίσω από την όποια ρουτίνα, το γεγονός παραμένει: Είμαστε σε πόλεμο. Και θα τον βρούμε μπροστά μας αργά ή γρήγορα.

Δεν είναι ακραία θέση. Δεν είναι πεσιμισμός. Αν αρνείσαι να το δεις εύχομαι να μην σε πάρουν τα σκάγια. Αν σε πάρουν, εύχομαι να μην πεθάνεις.

Πως μπορείς να ζεις με ωτοασπίδες, να περνάς ανάμεσα από τα συντρίμμια,σαν να μην συμβαίνει τίποτε; Να σκάνε βόμβες και να λες πως είναι φλας; Να βλέπεις το αίμα στα πεζοδρόμια, και χαμογελόντας να λες: «είναι μπογιά μωρέ»

Δεν τρομάζεις όταν οι σφαίρες περνάνε πάνω από το κεφάλι σου; Δεν σε φοβίζει το γεγονός του ότι όλα αυτά σου φαίνονται φυσιολογικά;

Στα φανάρια οι μελοθάνατοι καθαρίζουν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου σου για να βλέπεις καθαρά. Αντ' αυτού θολώνει περισσότερο η εικόνα του δρόμου και στο επόμενο σταυροδρόμι θα συντριβείς στην μέση.

Δεν βλέπεις πως είσαι και εσύ μελοθάνατος;

Εύχομαι να μην πεθάνεις γιατί σ'αγαπώ.

κλεμμένο από εδώ

Θα σου χτίσω τον πύργο του Τατλίν,

για τα γενέθλια σου,

για να γλιστράς,

επάνω στις καμπύλες του,

κι ας πάει να γαμηθεί η Τρίτη Διεθνής,

χωρίς μνημεία,

χωρίς ούτε

μια τόση δα τσουλήθρα.

Κι εκεί ψηλά στα χίλια τετρακόσια μέτρα,

τα σύννεφα θα σου χαϊδεύουν το λαιμό,

κι εγώ στη βάση του θα σε κρατώ,

στα μπράτσα μου

που όπως του Ρώσου εργάτη,

είναι από πέτρα.

Μα τι, δε με πιστεύεις;

Μέτρα!

Φτάνουν τα μπράτσα μου τα 79 εκατοστά!

Καλά λοιπόν,

σε πείραζα απλώς,

γιατί μου φάνηκε κοινότυπο εντελώς,

να σου το πω έτσι σαφώς,

να τα εκατοστήσεις, σ’αγαπώ!