Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008

Politically incorrect


Όταν ήμασταν στα πρώτα χρόνια των σπουδών μας με τους φίλους και συντρόφους, θυμάμαι να γινόταν πολύ συχνά κουβέντα γύρω από το πώς θα είμασταν εμείς οι ίδιοι στην αταξική κοινωνία, στον κομμουνισμό. Όχι οτι η συζήτηση ξεχνούσε τα χιλιάδες ακόμη εμπόδια που έπρεπε να ξεπεράσουμε για να φτάσουμε εκεί. Άπλα ηταν μια πολυτέλεια που συνειδητά ή ασυνείδητα επιτρέπαμε στους εαυτούς μας σε στιγμές που τα τρέχοντα της καθημερινότητας μας φαινόντουσαν πιο μακρινά, ίσως και πιο εύκολα.
Έτσι φορτώναμε στον κομμουνισμό ο καθένας τα πιο τρελά και απίστευτα όνειρα που τα είχαμε καλά φυλαγμένα για την άλλη κοινωνία, μιας που δεν μπορούσαν να υλοποιηθούν στον αδιέξοδο ορίζοντα του καπιταλισμού. Με λογικά άλματα , πετούσαμε την επανάσταση, το δυνάμωμα του κινήματος, τις πρώτες μορφές άμεσης δημοκρατίας και βρισκόμασταν ήδη στο σημειο που διαλεγαμε τα δεκάδες επαγγελματα που θα καναμε, τα σπιτια-κομμουνες που θα κατοικουσαμε, τα ταξιδια που θα πηγαιναμε και όλα αυτα τα ομορφα που τα παιδια ευχονται για τον εαυτο τους και γι'αυτους που αγαπουν. Αυτο δηλαδη ήταν, πανω κατω, μια κοινωνικη-ατομική ευχη..
Όμως δεν είναι έτσι άπλα τα πράγματα. Ή μάλλον είναι και δεν είναι. Ο κομμουνισμός, η τελική απάντηση στα προβλήματα της προϊστορίας του ανθρώπου, είναι οπλισμένη με επιχειρήματα και δράση, η ίδια εκείνη ευχή που αχνοφαίνεται στα μάτια του συνάδελφου όταν σου λέει θέλω διακοπές, η οργανωμένη προσπάθεια να δουλέψουμε μια ωρίτσα λιγότερο, η συνάντηση και η αλληλεγγύη...όλα αυτά αλλά και κάτι περισσότερο. Είναι μια προοπτική που αντιβαίνει τους όρους της ιστορίας-για μια ιστορία που δεν θα την γράφουν ούτε νικητές ούτε ηττημένοι.

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2008

Ο μικρός μαέστρος ανακαλύπτει τον κόσμο

Σήμερα στη δουλειά, προσπαθούσα να βρω κάποιο στοιχείο, κάποιο κομμάτι της ζωής μας που να μην επηρεάζεται απ το χρήμα Κάθε ριμάδα πτυχή, η παραμικρή γωνίτσα είναι αναγκασμένη να διαστρεβλώνεται, να υποδουλώνεται και τελικά να αλλάζει από το γαμημένο το χρήμα Μην φανταστείτε ότι αυτό είναι κάποια ιδεολογική αναφορά Και δεν αφορά φυσικά μόνο τις άμεσες υλικές ανάγκες, αλλά και πράγματα που ο "πολιτισμός" υποτίθεται ότι εξυψώνει σε ανώτερο επίπεδο Από το που μένεις, πως περνάς τον χρόνο σου, "ελεύθερο" και μη, την υγεία σου, τι βιβλία διαβάζεις, ποιες γυναίκες θα συναντήσεις, τι φίλους θα βρεις και τι εχθρούς θα κάνεις, πόσο μεγάλο θα είναι το κομμάτι του ουρανού που σκεπάζει τις βόλτες σου...ίσως τα πάντα που ακουμπάνε στους υλικούς όρους της ίδιας σου της ύπαρξης Που λαϊκά και κατανοητά είναι χρήμα.

Κι όμως παρόλη την πληρη εξαρτηση μας απο αυτο συνεχίζουμε να κατεβαζουμε ιδεες κ μελλοντικα σχεδια απο το κεφαλι μας γνωρίζοντας πολυ καλα οτι δεν θα πραγματοποιηθουν. Οσο απαισιοδοξο κι αν ακουγεται, ο καπιταλισμος εχει καταφερει να οικοιοποιηθει ακομη και αυτο το τ
ελευταιο κομματι ψευδαισθήσεων που σε διαφορετικη περιπτωση θα μπορουσε να τροφοδοτησει ελπίδες.

Ας το πω καλύτερα με ένα φρέσκο παράδειγμα. Πέτυχα στη τηλεόραση μια κλασσική "αμερικανιά", ένα ριαλιτυ που αλλάζει τα σπίτια των ανθρώπων. Και όχι μόνο τους τοίχους ή τα έπιπλα άλλα τα γκρεμίζει και τα ξαναχτίζει μεγαλύτερα, "ομορφότερα" κτλ. Η όλη αναστάτωση αφορούσε μια σχετικά φτωχή οικογένεια μαύρων Αμερικανών, όπου από δυο δωμάτια και ένα μπάνιο απέκτησε, μέσω της τηλεόρασης και των ¨δυνατοτήτων" της, έξι δωμάτια, πισίνα κ
αι πέντε μπάνια...Φυσικά σε αντάλλαγμα μάθαμε τα πάντα για τα προβλήματα της οικογένειας αυτής. Τη κλονισμένη υγεία του πάτερα, τις μαθησιακές δυσκολίες του γιου, τις φασαρίες στο σπίτι και άλλες ιδιαιτέρως ενοχλητικές και άσχημες , για την οικογένεια, καταστάσεις. Τελικά η όλη προσπάθεια στέφθηκε με "επιτυχία". Η πραγματική ανάγκη για αξιοπρεπή διαβίωση εξαγοράστηκε στα μάτια χιλιάδων αποσβολωμένων τηλεθεατών (μέσα κι εγώ) από την τηλεοπτική σωτηρία μιας και μόνο οικογένειας. Ο πραγματικός αγώνας που απλώνεται μπροστά μας για σπίτια με αέρα και ήλιο βρήκε την απάντηση του στο ριαλιτυ. Μόνο έτσι μας μοστράρουν οι τηλεαστερες θα βρεις άκρη στο μπουρδέλο που λέγεται ζωή στη πόλη του κέρδους. Μόνο μ' αυτο το δρόμο θα ανασαίνεις ψύχραιμα και δεν θα σε πλακώνουν τα τέσσερα ντουβάρια στη Κασσάνδρου, την Ολύμπου και το κάθε στενάκι της μεγαλούπολης.

Έτσι λοιπόν, εννοούν την ελευθερία επιλογής, οι ισχυροί. Στα "λαμπερά" ριαλιτυ και στην γκρίζα πραγματικότητα καταστρέφεται κάθε έννοια λογικής. Αλλοιως όπως λέει και ένας όμορφα χαλασμένος τοίχος "στη θέση των ιδανικών μπήκε το χρήμα" ένα και μοναδικό ιδανικό, άφταστη διαβρωτική ναρκωτική ουτοπία...






Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008

Με θάρρος δανεικό ...

"όταν θές να ξεχάσεις είναι πολλά τα μέσα , τσόντα στο pc , ανούσιες συζητήσεις , party για να μεθάς μέχρι τελικής πτώσεως και να ξερνάς όλη νύχτα , chat και αμήχανες συναντήσεις , βόλτες και θεωρητικές συζητήσεις ... τίποτα όμως δεν φέρνει αποτέλεσμα όταν δεν θέλεις πραγματικά να ξεχάσεις και περνάς κάποιες νύχτες καπνίζοντας στο μπαλκόνι , μέχρι να σε πιάσει ο γνώριμος εκείνος πόνος στο στομάχι , μέχρι να ξαπλώσεις και να ονειρευτείς για άλλη μια φορά τα ίδια , να ξυπνήσεις ζαλισμένος για άλλη μια μέρα που απλά θα προσπαθείς πάλι να ξεχάσεις και πάλι και πάλι και πάλι"

όταν το πρωτοδιάβασα νόμιζα ότι το έγραψα στ' όνειρο μου
δανεικό από angrydildo

Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου 2008

Για μικρά παιδιά

αι της έλεγε παραμύθια για να κοιμηθεί σαν κι αυτό:
"Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε μια μακρινή μακρινή χώρα ένας γεράκος σοφός και μόνος. Τόσο σοφός που είχε καταφέρει να καταπολεμήσει τα βάρη της μοναξιάς και δεν τον επηρέαζαν πια. Τόσο μορφωμένος που οι γνώσεις που κατείχε μπορούσαν να τον ανεβάσουν στα υψηλότερα κοινωνικά στρώματα, μα και τόσο δυνατός που του έφτανε το μικρό του χωράφι και η δουλειά των χεριών του να νοιώθει πλήρης και ευτυχής.

Ο σοφός μας γέροντας είχε απο καιρό διαλέξει το επαγγελμα του. Ήταν αρωματοποιός. Στον κήπο του καλλιεργούσε τα πιο περιεργα, διαλεχτα λουλουδια, βοτάνια και αγριόχορτα, στην μεγαλυτερη δυνατή ποικιλία. Όλη η περιοχη γυρω-γυρω μοσχοβολούσε μια αιώνια άνοιξη. Μία άνοιξη που τον έκανε λιγο-λιγο ξακουστό, σ'ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο. Ανθρωποι απο καθε γώνια της επιπεδης τότε γης, τον επισκέπτονταν για ένα μπουκαλάκι απο τα μεθυστικά αρώματα του.

Όπως και τώρα, έτσι και τότε ο εξαιρετικός τεχνίτης αρωματοποιός, αθελα του, τράβηξε την προσοχή των ισχυρών. Δούκες και πρίγκιπες, βασιλιάδες και τύρρανοι στείλαν ολόκληρες αντιπροσωπειες με δωρα και αφθονο χρυσάφι, για να τον δελεάσουν να αφήσει τον κηπο του και να δουλεψει γι΄αυτους. Η άρνηση του ήταν η αιτία όλων των δεινών που ακόλουθησαν"

-κοιμάσαι;
-οχι αγάπη..πες μου!

"λοιπόν, οπως λέγαμε πηραν την απόφαση οι ισχυροι της γης να πολεμησουν τον σοφό μας γερο. Σιδεροδέσμιο τον οδηγήσανε να γονατίσει μπροστα στον ισχυρότερο απο αυτους.
"Θέλω το καλυτερο αρωμα του κόσμου να μου φτιάξεις", είπε το τομάρι ο αρχοντας.
"Μα αυτό δεν μπορεί να γίνει", αποκρίθηκε ο παππούλης. "Χρειάζομαι το μόνο λουλούδι που δεν μπόρεσα ποτε να καλλιεργήσω...αυτο που φυτρώνει στην άκρη του ουράνιου τόξου"

Οι ισχυροί της εξουσίας, όπως ήδη ξέρεις, δεν θα ήταν ισχυροί αν δεν απαιτούσαν τα πάντα από όλους. Έτσι και στην ιστορία μας, μικρό μου, ο άρχοντας με την απειλή ότι θα καταστρέψει τον κήπο που μια ζωή ξόδεψε για να τον φτιάξει, έστειλε τον γεράκο να βρει την άκρη του ουράνιου τόξου.
"Έχεις δώδεκα μήνες διορία" του εξήγησε. "Αν δεν γυρίσεις σε ένα χρόνο από τώρα ξέχνα τον τον κήπο σου" απείλησε το καθίκι ο βασιλιάς.

Έντεκα μήνες μετά, ο παππούλης μας είχε απελπιστεί. Είχε γυρίσει τον κόσμο ανάποδα, ταξιδεύοντας σε κάθε του γωνία, μα το ουράνιο τόξο, που με μανία κυνηγούσε έσβηνε και εμφανιζόταν κάθε φορά σε διαφορετικό μέρος. Κατάκοπος, άρρωστος και χλωμός έπεσε να κοιμηθεί ένα βράδυ, σ' ένα καταπράσινο λιβάδι. Τις πρώτες πρωινές ώρες τον ξύπνησε ένα απαλό άσπρο φως που φέγγιζε το διπλανό δασάκι. Πλησίασε στις μύτες των ποδιών του και χώθηκε στο δάσος. Όσο πλησίαζε τόσο περισσότερο το φώς δυνάμωνε. Είδε τότε ένα ξέφωτο με μια μικρή λιμνούλα με καθαρά ήρεμα νερά. Δίπλα του έπαιζε ένα κορίτσι. Το κοριτσάκι έλαμπε άσπρο φως ακριβώς πάνω στα νερά της λίμνης και από κει γεννιόντουσαν όλα τα χρώματα του κόσμου. Ήταν, φυσικά η άκρη του ουράνιου τόξου.
Το κορίτσι τον κοίταξε και του εγνεψε να δει. Δίπλα ακριβώς από την λιμνούλα φύτρωνε ο δικός του κήπος. Τότε ήξερε. είχε φτασει."

-Και στ' ορκίζομαι στην αγάπη μας, οτι το κοριτσάκι αυτο νόμιζα για μια στιγμή πως ήσουν εσυ...κοιμάσαι;