Κλεμμένο

"Περιμένω τον αγέννητο γιο μου
μου έχουν πει πως θα έρθει μια άνοιξη
μου έχουν πει πως μέχρι τότε
πρέπει να στέκομαι όρθιος"

24/7/365

Η ανεργία είναι σαν μια διαρκής εργασία
δίχως ωράριο κι αδιάκοπη αγωνία
Μόνο που τ' αφεντικό είναι μέσα σου
διαλύει τις σκέψεις σου
προτάσσει τα θέλω του
βαράς προσοχή τη μισή μέρα
και τη μισή τρέχεις να προλάβεις την αναφορά.
Δεν έχει για μας οικεία καφενεία
ούτε τη πικρή γεύση της αναμονής
παρά μονάχα πρόγραμμα, χωρίς κενά
που διαμορφώνεται έτσι όπως περπατάς στον δρόμο
μαζί με την αναπνοή σου
από εδώ μέχρι εκεί
μετρημένα τα χιλιόμετρα που γράφεις
αμέτρητα αυτά που έχεις ακόμη.

Η ανεργία δεν χωρίζει απ' την αεργία σ'ένα "ν"
χωρίζει απ' τη διάθεση που έχεις
χωρίζει απ' την όρεξη που χάνεις
ξεχωρίζει στη μοναδικότητα της να σου λέει
"τώρα με κατέκτησες, σκληρή ελευθερία".

Άντε να βρούμε μια δουλεία να ξεκουραστούμε.
Να βάλεις το μυαλό σου σε μια τάξη,
να βρεις τα κριτήρια που άφησες στην άκρη.
Άντε καλέ μου χρόνε, παίξε τα περίεργα παιχνίδια σου
και δείξε μου το μέλλον.

Ανακαλύψεις

κοίτα να δεις τι βρίσκεις περπατώντας σαν σε παραλία

Τι γίνεται ένα όνειρο που αναβάλλεται;

Τι γίνεται ένα όνειρο που αναβάλλεται;
Ξεραίνεται μήπως
Σαν σταφίδα στον ήλιο ;
Ή μολύνεται σαν πληγή-
Κι ύστερα τρέχει;
Βρωμάει σαν σάπιο κρέας;
Ή κάνει κάκαδο απο πάνω-
Σαν σιροπιασμένο γλυκό;

Ίσως να βουλιάζει
Σαν βαρύ φορτίο.

Ή ΜΗΠΩΣ ΕΚΡΗΓΝΥΤΑΙ;

Μας πήραν τα ζουμιά

Μας πήραν τα ζουμιά
και μας πήραν τα χρόνια
μας πήραν στο τηλέφωνο
και μας πήραν στη δουλειά.

Η ζωή μας τρύπια
ωραία λυρική φτώχεια
σε παροξυσμό. Μας πήραν
τα ωραία λόγια, τις
ωραίες γυναίκες, τα
ωραία πρόβατα, τα
ωραία κατσίκια, τα ωραία δαμάλια.

Οι αγρότες μας εγίναν αποτρόπαιοι
μικροαστοί, οι μικροαστοί
αποτρόπαιοι αγρότες, ο λαός
αποτρόπαια ευρωπαίος
με πολλά μεταξωτά βρακιά
αλλά χωρίς επιδέξιο κώλο.

Μας πήραν απ’ τη μύτη και
μας πήραν από πίσω, μας γαμούν
οι ρήτορες, οι πρόεδροι κρατών,
μας γαμούν οι πεθαμένοι θεοί,
ο Καίσαρας, οι καταχθόνιοι
μάγειρες απ’ τα μαγεριά τους,
οι μέγαιρες, οι μάγιστροι,
τα έξυπνα πουλιά που μας πιάνουν
απ’ τη μύτη, οι αρχαίοι ημών
πρόγονοι με τις πρωινές τους
γυμναστικές και τις εφιδρώσεις
απ’ το πανσεξουαλικό τους
παρελθόν!

Μας πήραν στο στρατό και
μας πήραν στο κόμμα
μας πήραν στο πανεπιστήμιο
και μας πήραν χαμπάρι.

Γάτοι του Αχέροντα και
σκύλοι του άλλου κόσμου
γλώσσες από άλλες χώρες
χώρες από άλλες γλώσσες

ποντίκια και κοριοί
σκορπιοί και σκόρπιοι
ναύτες και ναυτίες
ναυάγια Ειρηνικοί ωκεανοί
πολεμικοί ανταποκριτές

μανούλες άπορες και
μανούλες άστεγες και
μανούλες μόνες
φαγωμένες απ’ το σκόρο
τους δεσμοφύλακες, τα κέντρα
φύλαξης, εξ ουρανού
αποδιωγμένες.

Μας πήραν φως οι φωτογραφίες
μας πήραν είδηση και μας πήραν
δώρο, μας πήραν τη θέση
στο λεωφορείο, μας πήραν τις
εκλογές, μας πήραν τα σώβρακα.

Μας πήραν την ιστορία, μας πήραν
τον ήλιο, μας πήραν το σκοτάδι,
μας πήραν τα συνδικάτα, μας
πήραν το διαφωτισμό, ότι είχαμε
και δεν είχαμε, οι αστοί μας πήραν
τη ρεβάνς.

Οι αστοί γεννοβολούν
διανοούμενα τέκνα και
τρελούς αντισοβιετικούς.
Κάνουν μνημόσυνα στα ντουβάρια.
Ανάβουν κεράκια στους σοβάδες.

Βραβεύουν, επιχορηγούν,
επιβραβεύουν, επιδοτούν
επαρχιώτες λογοτέχνες της Αθήνας
κι αυτοί γράφουν, συγγράφουν,
συνομιλούν, δηλώνουν,
ξεχερσώνουν, υποδηλώνουν,
δικάζουν, καταδικάζουν, καυτηριάζουν
και το χοντρό τους δάχτυλο κουνούν
στις μάζες που καραδοκούν.

Πηγή: http://dromos.wordpress.com/2

Σ' αγαπώ

Είμαστε σε πόλεμο.

Δεν το διαλέξαμε. Δεν το θελήσαμε. Δεν το ευχηθήκαμε. Όσο και αν κρυβόμαστε πίσω από την όποια ρουτίνα, το γεγονός παραμένει: Είμαστε σε πόλεμο. Και θα τον βρούμε μπροστά μας αργά ή γρήγορα.

Δεν είναι ακραία θέση. Δεν είναι πεσιμισμός. Αν αρνείσαι να το δεις εύχομαι να μην σε πάρουν τα σκάγια. Αν σε πάρουν, εύχομαι να μην πεθάνεις.

Πως μπορείς να ζεις με ωτοασπίδες, να περνάς ανάμεσα από τα συντρίμμια,σαν να μην συμβαίνει τίποτε; Να σκάνε βόμβες και να λες πως είναι φλας; Να βλέπεις το αίμα στα πεζοδρόμια, και χαμογελόντας να λες: «είναι μπογιά μωρέ»

Δεν τρομάζεις όταν οι σφαίρες περνάνε πάνω από το κεφάλι σου; Δεν σε φοβίζει το γεγονός του ότι όλα αυτά σου φαίνονται φυσιολογικά;

Στα φανάρια οι μελοθάνατοι καθαρίζουν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου σου για να βλέπεις καθαρά. Αντ' αυτού θολώνει περισσότερο η εικόνα του δρόμου και στο επόμενο σταυροδρόμι θα συντριβείς στην μέση.

Δεν βλέπεις πως είσαι και εσύ μελοθάνατος;

Εύχομαι να μην πεθάνεις γιατί σ'αγαπώ.

κλεμμένο από εδώ

Θα σου χτίσω τον πύργο του Τατλίν,

για τα γενέθλια σου,

για να γλιστράς,

επάνω στις καμπύλες του,

κι ας πάει να γαμηθεί η Τρίτη Διεθνής,

χωρίς μνημεία,

χωρίς ούτε

μια τόση δα τσουλήθρα.

Κι εκεί ψηλά στα χίλια τετρακόσια μέτρα,

τα σύννεφα θα σου χαϊδεύουν το λαιμό,

κι εγώ στη βάση του θα σε κρατώ,

στα μπράτσα μου

που όπως του Ρώσου εργάτη,

είναι από πέτρα.

Μα τι, δε με πιστεύεις;

Μέτρα!

Φτάνουν τα μπράτσα μου τα 79 εκατοστά!

Καλά λοιπόν,

σε πείραζα απλώς,

γιατί μου φάνηκε κοινότυπο εντελώς,

να σου το πω έτσι σαφώς,

να τα εκατοστήσεις, σ’αγαπώ!

Δίπλα

Συμμετέχουμε κι εδώ ολόψυχα.
Ήταν και είναι καιρός για μάχη.