Εξέλιξη

στα 15:

στα 35:

Διαφορά καμία...

υγ. Συγγνώμη στην αγαπημένη (χρώματος σαμπανιζέ)

Αίνιγμα

Αυτά που πρέπει να γίνουν, δεν γίνονται
κι αυτά που μπορώ δεν φτάνουν,
κι αν αυτά που μπορώ δεν δώσω
δεν πέφτω ήσυχος στο κρεβάτι μου

τελικά όμως
με τα απλά-μικρά
θα 'μουν ευτυχισμένος.

Ποιος είμαι;

Η Μονομάχη

Ήρθε ο καιρός που πρόσμενα για ν' αναμετρηθούμε
μα εσύ πρώτη το θέλησες να βγάλουμε ζωνάρια
κι απ' όλα τα μελούμενα τίποτα δεν φοβούμαι
γιατί έπαιξα τον θάνατο και τη ζωή στα ζάρια.

Όσα πέφτουνε πέταλα τόσα μένουν αγκάθια
και στου θανάτου τον χορό αντίκρυ χόρεψέ με,
αν σου βαστάει και μπορείς έλα και σκότωσέ με
αλλιώς σύρε και δάκρυσε μόνη στα γωνοκάθια.

Είναι ο ουρανός που με κινεί κι όλα τα χρόνια τα είδα,
πατώ γερά στα πόδια μου και δεν λιγοψυχάω
κι ας είν' το αίμα κόσμημα κι οι χαρακιές στολίδια
με προσοχή τα σμίλεψα κι αν θέλω στα φοράω.

Μα είναι ο φόβος δίπλα μου, μ'ακολουθεί συνέχεια,
ποτίζεται απ' τον θάνατο ψηλώνει σαν λουλούδι
από τα δόντια της στιγμής κι απ' της ζωής τα νύχια
γλιτώνει κάθε πένθιμο πολεμικό τραγούδι.

Όσοι πείσμα το βάλανε και τάξαν τον εαυτό τους
ποτε να μην γυρίσουνε πίσω σ' αυτά που αφήσαν
πριν ξεκινήσει η μάχη μας κρασί βάλε και δως τους
γιατί άξια πεθάνανε και άξια πολεμήσαν

κι εμείς που τώρα είμαστε αντίκρυ στην παλαίστρα
ποιος ξέρει ποιος θα το χαρεί το φώς που ξημερώνει,
κρατήσου τότε ένα λεπτό πριν ξεκινήσει η φιέστα,
μήπως πεθάνουμε μαζί αφού μείναμε μόνοι...

Από εδώ

Τσαρλς

Kοιτάξτε με είμαι 51 χρονών
κι είμαι ερωτευμένος με τούτην εδώ την πιτσιρίκα,
την έχω πατήσει άσχημα αλλά κι αυτή δεν πάει πίσω.
Oπότε είναι εντάξει, φίλε, έτσι πρέπει να γίνεται.
Μπαίνω στο αίμα τους και δεν μπορούν να με βγάλουν από ’κει.
Δοκιμάζουν τα πάντα για να γλιτώσουν από ’μενα,
μα όλες τους γυρίζουνε στο τέλος.
Όλες τους εκτός από εκείνη.


«Μπουκόφσκι»
κι εγώ λέω «Τι;» και αυτή μου λέει
«Νομίζω πως είσαι ένα μάτσο σκατά»
κι εγώ της λέω «μωρό μου, μόνο εσύ με καταλαβαίνεις»
Είναι η μόνη γυναίκα στον κόσμο
άντρας ή γυναίκα
απ’ την οποία θα το δεχόμουν αυτό.
Μα εσείς δεν ξέρετε τι είναι η αγάπη.
Δεν ξέρετε γιατί δεν ήσασταν ποτέ
ερωτευμένοι, είναι απλό.
Και σας λέω τι είναι, μα εσείς δεν ακούτε.

Ήμασταν μαζί εφτά χρόνια
και συνηθίζαμε να πίνουμε πολύ.
Βλέπω κανά δυο δαχτυλογράφους σε τούτο το δωμάτιο μα
δεν βλέπω κανέναν ποιητή.
Δεν εκπλήσσομαι,
πρέπει να έχεις ερωτευτεί για να γράψεις ποίηση
κι εσείς δεν ξέρετε τι σημαίνει να είσαι ερωτευμένος,
αυτό είναι το πρόβλημα με ’σας.
Για δώσε μου λίγο απ’ αυτό το πράγμα
Έτσι μπράβο, όχι πάγο, ωραία!
Έτσι είναι καλά, είναι ωραία έτσι.
Άντε, λοιπόν, ας τελειώνουμε με τούτη την παράσταση.
Ξέρω τι είπα, μα θα πιω άλλο ένα
από τούτο το ωραίο πράγμα.
Εντάξει κι ύστερα φύγαμε, ας ξεμπερδεύουμε πια,
μόνο μετά μην πάει κανείς και σταθεί κοντά
σε κανένα ανοιχτό παράθυρο.

από Mια βραδιά με τον Τσαρλς Μπουκόφσκι

Αγάπη μου,
σβήσε το φως
αφού το ξέρεις
με ενοχλεί
ύπνο δεν έχω
ζαλίζομαι
μαύρες κηλίδες με κυκλώνουνε
και κολυμπάω εντός τους.

Αγάπη μου,
σβήσε το φως
αφού το ξέρεις
δεν το μπορώ
να ζω στα γύρω σου στενά
να αγγίζω σώματα σπασμένα
να ακολουθώ εκείνη την μυρωδιά
που χάνεται στα σκοτάδια.

Αγάπη μου,
σβήσε το φως
αφού το ξέρεις
δεν αντέχω
την σκιά που πέφτει στους τοίχους
μέγγενη που κρατάει τη ματιά μου,
τα μυστικά που μαζεύονται
στις γωνιές του σπιτιού
και περιμένουν
να χιμήξουν
σε όποιον περάσει μπρος τους,
δεν με αντέχω
στο μισόφωτο να κοιτάζω τα
σκοτεινά σου μάτια.

Γι αυτό σου λέω
αγάπη μου,
αφού το ξέρεις,
μέχρι να γίνουν όλα φως
σβήσε το φως.

έχουμε νικήσει και δεν το ξέρουμε

πώς γίνεται να μας νικήσανε,
και 'μεις να χοροπηδάμε αγκαλιασμένοι πάνω στο βάθρο;
παραδέξου το: ανήκουμε στη φάρα εκείνων που είναι ανίκανοι να ηττηθούν

γιατί,
έχουμε τόσο νύχτα μέσα μας,
που είναι να απορείς γιατί μας ρίχνουνε ακόμα στα μπουντρούμια
καλησπέρα δεσμοφύλακες / περάστε / καθίστε / τι να σας βγάλουμε;

γιατί,
είμαστε τόσο εύφλεκτοι από το αλκοόλ
που ανά πάσα στιγμή
μπορούμε να καταπιούμε ένα φιτίλι
-σαν τα κορδονάκια που ανάβουνε τα πορτατίφ-
και με έναν αναπτήρα BIC
ένα τσαφ απέχουμε
από το να φωτίσουμε με όλεθρο την πόλη

-αλήθεια, τι γίνονται οι αναπτήρες που ανάβουν τα φιτίλια;-

γιατί,
έχουμε τόσο πολύ ονειρευτεί ανάσκελα
που ξέρουμε καλά τι είναι η ελαφρόπετρα: ένας βράχος που του λείπει ο ρεμβασμός

θέμα βάρους

να πατάτε στις μύτες όταν σκύβετε
να βρείτε που σας έπεσε η ουτοπία

θέμα ύψους


όλοι γεννιόμαστε γύρω στα 50 εκατοστά σε κάθετη θέση από το έδαφος

μόνο που κάποια παιδιά ψηλώνουν
γιατί απομακρύνονται από τη γη
και γίνονται μικροί θεοί

κι άλλα ψηλώνουν
γιατί βλέπουν τον ουρανό να κατεβαίνει
και να τους απειλεί

εσύ;


γιατί,
η ουτοπία δε φωλιάζει μέσα στις οπές του μαγικού αυλού
κρύβεται μέσα στις τρυπίτσες του τούβλου
που σκάει
ξαφνικά
στα μούτρα της πραγματικότητας

ή και τις οπές του καυτού σίδερου που κρατάει μια νοικοκυρά,
πιστή,
μέχρι τη στιγμή
που το κολλάει
στο μάγουλο
τού φαλλοκράτη συζύγου

γιατί,
δεν ονειρευόμαστε μήπως και ξεφύγουμε απ' την πραγματικότητα
αλλά για να εισβάλουμε σ' αυτήν ζωσμένοι με εκρηκτικά
σου υπόσχομαι
θα 'ρθουν μια μέρα οι πραγματικότητες
που θα ζητιανεύουνε γονατιστές τα ό ν ε ι ρ ά μας

γιατί,
ποτέ δεν υπήρξε μαγικό ραβδί
ένα ξίφος ήτανε,
και το ξίφος που κόβει λαιμούς με μία κίνηση
δεν είναι αποτέλεσμα μαγείας;

βέβαια, ο δήμιος δεν είναι μάγος

γιατί,
έχουμε νικήσει και δεν το ξέρουμε
κι αν με βρίσκεις υπερβολικό
σκέψου μόνο
πόσες φορές έχεις ανάψει αναπτήρα για το τσιγάρο σου
τόσες που τώρα θα είχες κάψει ολόκληρη την πόλη

έχουμε στα πνευμόνια μας μια καμένη πόλη
να γιατί ανήκουμε στη φάρα εκείνων που είναι ανίκανοι να ηττηθούν

η ζωή μας,
ένα τέλειο μπούμερανγκ

Από εδώ

Τοίχος