Μικρότερος είχα κάνει κάποιον καιρό τερματοφύλακας. Ή καλύτερα τερματοτύφλακας. Για δείτε λοιπόν μια λίστα ενός πρώην τερματζή, που ήθελε να παίξει επίθεση:
1. Με εκνευρίζουν οι αυθημερόν εκδρομές στη θάλασσα. Προς τι τόση ταλαιπωρία μόνο και μόνο για μια τζούρα, υποτιθέμενης, ανάμνησης καλοκαιριού; Τι κοινό έχει ρε φίλε η δεδομένη επιστροφή με τη ψευδαίσθηση ότι έχουμε μέρες ακόμη;
2. Μου τη σπάνε οι επιτυχημένοι. Για να το κάνουμε ακόμη πιο ξεμπούρδελο πάρε κι αυτό: Και καλά τώρα, γιατί ο βασικός λόγος είναι ότι είμαι μικρόψυχος. Τι θα σε πείραζαν, λοιπόν, φιλαράκο αν ήσουν κι εσύ ένας από αυτούς; Απλά θεωρητικοποιώ την αδυναμία μου, που λένε και στον "χώρο". Γαμάτο;
3. Άντε γαμηθείτε, απαιτήσεις, γαλάζιε, μπλε, μαύρε και κόκκινε κόσμε, πλανήτη Γη και λοιποί σφαιρική όγκοι. Γαμιέται το φιλόπτωχο ταμείο που εχει χεστεί στα φράγκα, τα χρέη μου κι οι εμμονές μου. Όποιος θέλει απόδειξη, να περάσει από το ταμείο. Ότι έχουμε, έχουμε. Κι όσο φτάσει. Ποιος είπε ρε ότι φτάνει παραπάνω;
4. Εάν ξανακούσω, ανακουφιστικές, πατερναλιστικές εκφράσεις του στυλ "ποσό καλός είσαι", "τι εξαιρετικά που έκανες αυτό ή εκείνο" θα ξεράσω. Όχι τίποτε, αλλά αγχώνομαι και χάνω τις λέξεις μου. Χάνω τη δύναμη της φωνής μου, φίλε καταλαβαίνεις; First you 've got to get mad.
Έτσι για τα τελειώματα μοναχά:
"Δεν πρόκειται να το πιάσω, δεν υπάρχει περίπτωση, εντάξει πέναλτι είναι δεν περιμένει και κανείς ν' αποκρούσεις, αλλά αυτό δεν σου στερεί τη βεβαιότητα. Δύσκολα να το πιάσω. Αδύνατο."
...
"Το έβγαλα! Ποιος θα το περίμενε;"
Αυτοπεποίθηση στα ύψη.
