Απλά και απλοϊκά;

Τις τελευταίες εβδομάδες βομβαρδιζόμαστε από μια πληθώρα κειμένων, αναλύσεων και τοποθετήσεων περί της κρίσης και τα ρέστα.

Ταυτόχρονα βομβαρδιζόμαστε εξίσου με μια πλημμυρίδα πρωτοβουλιών και προτάσεων για την ενότητα της Αριστεράς.

Τυχαίο;

Την ίδια στιγμή η τελευταία γενική απεργία πήγε άκλαυτη, για την χαμένη τιμή της ΓΣΕΕ κλαίνε περισσότερο κάποιοι αριστεροί παράγοντες παρά οι ίδιοι εργατοπατέρες, και όσοι αγώνες γίνονται μάλλον έχουν αποσπασματικό και μερικό χαρακτήρα. Που φυσικά αν γίνονται μοιάζουν σαν όαση. 
Σε έρημο. Ελπίζω να μην είναι μόνο αντικατοπτρισμός.

Μαθαίνουμε πολλά τις τελευταίες εβδομάδες. Κυρίως μαθαίνουμε για τη δύναμη του συστήματος. Για τον φόβο που προκαλεί ένα κράτος που κρατά στα χέρια του το μέλλον, το παρόν και τη δύναμη να χαλκεύει το παρελθόν. Μαθαίνουμε για τη δύναμη να δημιουργεί φωτιά χωρίς καπνό. Καπνό εκεί που έχουν μείνει μόνο στάχτες. Για τη δύναμη να διασπάς. Να ενώνεις κάτω από την ορατή-αόρατη μπότα που γράφει "ο καθένας μόνος από εδώ και πέρα".

Μαθαίνουμε κι άλλα χρήσιμα νέα. Δεν είμαστε αυτοί που πρέπει. Ίσως πολλοί να έχουμε ρίξει τα στοιχήματα μας σε λάθος άλογά. Τα ακράδαντα φαβορί φαντάζουν νάνοι με προπατορικά αμαρτήματά στις μέρες μας. Αμαρτήματα που ορκίστηκαν να μην επαναλάβουν. Αλλά φευ!

Μαθαίνουμε, πως χωρίς κίνημα δεν υπάρχει τίποτα. 

Ούτε αναλύσεις, ούτε αίσθημα δικαίου, ούτε σωστά επιχειρήματα, 
ούτε δικαιώματα. 

Τίποτα. 

Κάποιος αναρωτήθηκε τι θα συμβεί εάν δεν επαναστατήσουμε. 
Απλά τίποτα.

Τίποτα δεν θ' αλλάξει στα τηλεοπτικά κανάλια. Το πρωτάθλημα θα παίζεται από την καλωδιακή τηλεόρασή κανονικά. Οι εκλογές θα γίνουν κανονικά και ο Κάρολος Παπούλιας θα εξασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα. Στο ίντερνετ θα μεταδίδονται διαρκώς τα νέα. Στη Μέση Ανατολή η ανθρωποσφαγή θα ολοκληρωθεί. Μέχρι τελευταίου. Τα νοσοκομεία θα πετούν έξω τους ανασφάλιστους. Κανονικά. Η ουρά στον ΟΑΕΔ θα κλείνει τον δρόμο και οι οδηγοί θα γκρινιάζουν για το κυκλοφοριακό χάος. Κανονικά. Λεφτά από πουθενά. Όπως και τώρα. Μόνη αλλαγή ότι τα κανονικά επίπεδα της υπομονής θα πάρουν τα πάνω τους. Μέχρι να σπάσουν. Μαζί με τα νεύρα. Θα εκτονωνόμαστε στον διπλανό, στον σύντροφο γεμάτοι φόβο μπροστά στον ανώτερο. Όπως και τώρα.

Μόνο που θα γίνονται όλα αυτά αλλά επί χιλιάδες - εκατομμύρια φορές πολλαπλασιασμένα.

Αισιοδοξία και σφιγμένα δόντια. Επιμονή και θάρρος. 
Θα μας χρειαστούν.