Ανέκδοτο...

Ο Λένιν κι ο Στάλιν αναπαύονται στους τάφους τους που βρίσκονται δίπλα-δίπλα.

Πλήθος κόσμου στον τάφο του Λένιν διαρκώς αφήνει λουλούδια, αφιερώσεις, κάρτες και χιλιάδες άλλα μικρά και μεγάλα αντικείμενα σε ένδειξη θαυμασμού.



-Είδες, λέει ο Λένιν στο Στάλιν, εμένα με θυμούνται.

-Ναι, απαντά ο Στάλιν, αλλά εγώ δεν πέθανα ακόμη...



(ΥΓ. το επόμενο θα είναι το καλό)

Η ευτυχία μας θα είναι η εκδίκηση μας

Συγχώρα με που σου μιλώ ξανά απ' αυτή τη θέση

μα όταν, κάποιες μέρες, ορθώνονται μπροστά μου πύργοι οι συσχετισμοί

στο μυαλό μου, κατασκευάζονται εικόνες διαφυγής

η αγκαλιά σου, λιμάνι και γλυκιά τρικυμία

και γύρω μας παραλίες, νερό και η ζέστη

αναβλύζει μέσα μας

Εκεί, γκρεμισμένοι οι πύργοι τώρα

κι ο ουρανός ελεύθερος, ολόκληρος και ένας.

Κι όμως, είναι στο σήμερα αδυναμία το δάκρυ κι η ευχές

κι ο κόσμος σίγουρα δεν κερδίζεται με προσευχές

το ξέρουμε, το ξέρουμε σου λέω.

Μα ας είναι τότε αληθινά - τα δικά σου λόγια

"η ευτυχία μας θα είναι η εκδίκηση μας"