Politically incorrect

Όταν ήμασταν στα πρώτα χρόνια των σπουδών μας με τους φίλους και συντρόφους, θυμάμαι να γινόταν πολύ συχνά κουβέντα γύρω από το πώς θα είμασταν εμείς οι ίδιοι στην αταξική κοινωνία, στον κομμουνισμό. Όχι οτι η συζήτηση ξεχνούσε τα χιλιάδες ακόμη εμπόδια που έπρεπε να ξεπεράσουμε για να φτάσουμε εκεί. Άπλα ηταν μια πολυτέλεια που συνειδητά ή ασυνείδητα επιτρέπαμε στους εαυτούς μας σε στιγμές που τα τρέχοντα της καθημερινότητας μας φαινόντουσαν πιο μακρινά, ίσως και πιο εύκολα.
Έτσι φορτώναμε στον κομμουνισμό ο καθένας τα πιο τρελά και απίστευτα όνειρα που τα είχαμε καλά φυλαγμένα για την άλλη κοινωνία, μιας που δεν μπορούσαν να υλοποιηθούν στον αδιέξοδο ορίζοντα του καπιταλισμού. Με λογικά άλματα , πετούσαμε την επανάσταση, το δυνάμωμα του κινήματος, τις πρώτες μορφές άμεσης δημοκρατίας και βρισκόμασταν ήδη στο σημειο που διαλεγαμε τα δεκάδες επαγγελματα που θα καναμε, τα σπιτια-κομμουνες που θα κατοικουσαμε, τα ταξιδια που θα πηγαιναμε και όλα αυτα τα ομορφα που τα παιδια ευχονται για τον εαυτο τους και γι'αυτους που αγαπουν. Αυτο δηλαδη ήταν, πανω κατω, μια κοινωνικη-ατομική ευχη..
Όμως δεν είναι έτσι άπλα τα πράγματα. Ή μάλλον είναι και δεν είναι. Ο κομμουνισμός, η τελική απάντηση στα προβλήματα της προϊστορίας του ανθρώπου, είναι οπλισμένη με επιχειρήματα και δράση, η ίδια εκείνη ευχή που αχνοφαίνεται στα μάτια του συνάδελφου όταν σου λέει θέλω διακοπές, η οργανωμένη προσπάθεια να δουλέψουμε μια ωρίτσα λιγότερο, η συνάντηση και η αλληλεγγύη...όλα αυτά αλλά και κάτι περισσότερο. Είναι μια προοπτική που αντιβαίνει τους όρους της ιστορίας-για μια ιστορία που δεν θα την γράφουν ούτε νικητές ούτε ηττημένοι.