Για μικρά παιδιά

αι της έλεγε παραμύθια για να κοιμηθεί σαν κι αυτό:

"Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε μια μακρινή μακρινή χώρα ένας γεράκος σοφός και μόνος. Τόσο σοφός που είχε καταφέρει να καταπολεμήσει τα βάρη της μοναξιάς και δεν τον επηρέαζαν πια. Τόσο μορφωμένος που οι γνώσεις που κατείχε μπορούσαν να τον ανεβάσουν στα υψηλότερα κοινωνικά στρώματα, μα και τόσο δυνατός που του έφτανε το μικρό του χωράφι και η δουλειά των χεριών του να νοιώθει πλήρης και ευτυχής.

Ο σοφός μας γέροντας είχε απο καιρό διαλέξει το επαγγελμα του. Ήταν αρωματοποιός. Στον κήπο του καλλιεργούσε τα πιο περιεργα, διαλεχτα λουλουδια, βοτάνια και αγριόχορτα, στην μεγαλυτερη δυνατή ποικιλία. Όλη η περιοχη γυρω-γυρω μοσχοβολούσε μια αιώνια άνοιξη. Μία άνοιξη που τον έκανε λιγο-λιγο ξακουστό, σ'ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο. Ανθρωποι απο καθε γώνια της επιπεδης τότε γης, τον επισκέπτονταν για ένα μπουκαλάκι απο τα μεθυστικά αρώματα του.

Όπως και τώρα, έτσι και τότε ο εξαιρετικός τεχνίτης αρωματοποιός, αθελα του, τράβηξε την προσοχή των ισχυρών. Δούκες και πρίγκιπες, βασιλιάδες και τύρρανοι στείλαν ολόκληρες αντιπροσωπειες με δωρα και αφθονο χρυσάφι, για να τον δελεάσουν να αφήσει τον κηπο του και να δουλεψει γι΄αυτους. Η άρνηση του ήταν η αιτία όλων των δεινών που ακόλουθησαν"

-κοιμάσαι;
-οχι αγάπη..πες μου!

"λοιπόν, οπως λέγαμε πηραν την απόφαση οι ισχυροι της γης να πολεμησουν τον σοφό μας γερο. Σιδεροδέσμιο τον οδηγήσανε να γονατίσει μπροστα στον ισχυρότερο απο αυτους.
"Θέλω το καλυτερο αρωμα του κόσμου να μου φτιάξεις", είπε το τομάρι ο αρχοντας.
"Μα αυτό δεν μπορεί να γίνει", αποκρίθηκε ο παππούλης. "Χρειάζομαι το μόνο λουλούδι που δεν μπόρεσα ποτε να καλλιεργήσω...αυτο που φυτρώνει στην άκρη του ουράνιου τόξου"

Οι ισχυροί της εξουσίας, όπως ήδη ξέρεις, δεν θα ήταν ισχυροί αν δεν απαιτούσαν τα πάντα από όλους. Έτσι και στην ιστορία μας, μικρό μου, ο άρχοντας με την απειλή ότι θα καταστρέψει τον κήπο που μια ζωή ξόδεψε για να τον φτιάξει, έστειλε τον γεράκο να βρει την άκρη του ουράνιου τόξου.
"Έχεις δώδεκα μήνες διορία" του εξήγησε. "Αν δεν γυρίσεις σε ένα χρόνο από τώρα ξέχνα τον τον κήπο σου" απείλησε το καθίκι ο βασιλιάς.

Έντεκα μήνες μετά, ο παππούλης μας είχε απελπιστεί. Είχε γυρίσει τον κόσμο ανάποδα, ταξιδεύοντας σε κάθε του γωνία, μα το ουράνιο τόξο, που με μανία κυνηγούσε έσβηνε και εμφανιζόταν κάθε φορά σε διαφορετικό μέρος. Κατάκοπος, άρρωστος και χλωμός έπεσε να κοιμηθεί ένα βράδυ, σ' ένα καταπράσινο λιβάδι. Τις πρώτες πρωινές ώρες τον ξύπνησε ένα απαλό άσπρο φως που φέγγιζε το διπλανό δασάκι. Πλησίασε στις μύτες των ποδιών του και χώθηκε στο δάσος. Όσο πλησίαζε τόσο περισσότερο το φώς δυνάμωνε. Είδε τότε ένα ξέφωτο με μια μικρή λιμνούλα με καθαρά ήρεμα νερά. Δίπλα του έπαιζε ένα κορίτσι. Το κοριτσάκι έλαμπε άσπρο φως ακριβώς πάνω στα νερά της λίμνης και από κει γεννιόντουσαν όλα τα χρώματα του κόσμου. Ήταν, φυσικά η άκρη του ουράνιου τόξου.
Το κορίτσι τον κοίταξε και του εγνεψε να δει. Δίπλα ακριβώς από την λιμνούλα φύτρωνε ο δικός του κήπος. Τότε ήξερε. είχε φτασει."

-Και στ' ορκίζομαι στην αγάπη μας, οτι το κοριτσάκι αυτο νόμιζα για μια στιγμή πως ήσουν εσυ...κοιμάσαι;